نقش دیپلماسی نوین در جنگ هیبریدی ایالات متحدهآمریکا علیه جمهوریاسلامی ایران (2015-2023)
کلمات کلیدی:
جنگ هیبریدی, آمریکا, ایران, دیپلماسی نوینچکیده
در چهار دهه گذشته، ایالات متحده آمریکا بهطور مداوم بهدنبال تغییر رفتار یا حکومت جمهوری اسلامی ایران بوده است. در سالهای اخیر، نظریهپردازان نوع جدیدی از جنگ موسوم به جنگ هیبریدی را معرفی کردهاند که به راهبرد اصلی آمریکا در قبال کشورهای مختلف، از جمله ایران، تبدیل شده است. یکی از ابزارهای کلیدی این جنگ، دیپلماسی نوین است که آمریکا با بهرهگیری از روشهای متنوع آن، مانند دیپلماسی عمومی، نظامی، اجبار، مسیر دوم، اقتصادی، رسانهای و سایبری، سیاستهای خود در قبال ایران را به پیش میبرد. پرسش اصلی این پژوهش این است که مؤلفههای دیپلماسی نوین چه نقش، کاربرد و تأثیری در جنگ هیبریدی آمریکا علیه ایران دارند؟ فرضیه این پژوهش بیان میکند که دیپلماسی نوین، بهعنوان یکی از ابزارهای اصلی جنگ هیبریدی آمریکا علیه ایران، نقش مهمی در تحقق اهداف راهبردی ایالات متحده دارد. این دیپلماسی با استفاده از روشهای مختلف تلاش میکند تا بر افکار عمومی، دولتها و سازمانهای بینالمللی تأثیر بگذارد و منافع آمریکا را تأمین کند. روش تحقیق توصیفی-تبیینی بوده و یافتهها نشان میدهد که آمریکا از ابزارهایی همچون دیپلماسی عمومی از طریق نهادهایی مانند نایاک و شورای مشورتی، دیپلماسی مسیر دوم با سه رویکرد سازش، بازدارندگی و جنگ، دیپلماسی نظامی، دیپلماسی اجبار و دیپلماسی سایبری از طریق پلتفرمهایی مانند توییتر و اینستاگرام بهره میبرد. این نتایج بیانگر آن است که رویکرد آمریکا در جنگ هیبریدی، ترکیبی از ابزارهای سخت، نیمهسخت و نرم در دیپلماسی است.
دانلودها
مراجع
Abdollahkhani, A., & Kardan, A. (2011). American Approaches and Plans Regarding Iran. Abrar Moaser Tehran.
Ahangari, A. (2011). Psychological Operation Tools of the U.S. Against the Islamic Republic of Iran. Pouya.
Amini, S. J., & Damirchilu, M. (2019). Opportunities and Threats of the Islamic Republic of Iran's Virtual Diplomacy in the Bipolar Age. Quarterly Journal of Foreign Policy, 33(3), 1-30.
Arquilla, J., & Ronfeldt, D. (2009). The Advent of Netwar (Revisited). In Networks and Netwars: The Future of Terror, Crime, and Militancy.
Asadi, B. (2008). Foreign Policy of the Reformist Government: Successes and Failures. Center for Islamic and Iranian Studies.
Ashna, H. a.-D., & Jafari Haftkhani, N. (2007). Public Diplomacy and Foreign Policy: Links and Objectives. Biannual Journal of Political Science, 3(5), 179-206.
Carpenter, T. G. (2006). Iran's Nuclear Program: America's Policy Options. https://object.cato.org/sites/cato.org/files/pubs/pdf/pa578.pdf
Fitzpatrick, M. (2008). The Iranian Nuclear Crisis: Avoiding Worst-Case Outcomes. http://www.iiss.org/en/publications/adelphi/by%20year/2008-e03b/the-iranian-nuclear-crisis-avoiding-worst-case-outcomes-cb9e
Ghanbari Salhashur, M. R. (2018). Soft War Against Countries Opposing U.S. Hegemony. Strategic Studies of the Islamic Revolution, 1(3), 1-40.
Gilboa, E. (2002). Global Communication and Foreign Policy. Journal of Communication. http://dw.com/p/11uvN
Golshan Pajouh, M. R. (2011). Soft War 6. Abrar Moaser Tehran.
Hatami Rad, M. (2007). Media War. Quarterly Journal of Payam(85), 200-211.
Joneidi, R. (2011). Methods of Psychological Operations of the Western Media System Against the Islamic World. Arm.
Karimi Fard, H., & Labkhand, E. (2017). The Role of Think Tanks in U.S. Foreign Policy Towards Iran. Political Research of the Islamic World, 6(1), 55-81.
Mousavian, S. H. (2015). Iran and America: A Failed Past and the Path to Reconciliation. Tisa.
Movahedian, E. (2016). Study the Impact of Cyber Diplomacy of the U.S. on the Perspectives of Iranian Users in Cyberspace Allameh Tabatabai University].
Nafiu, R. (2018). The Art of Sanctions: An Inside Look. Research Center of the Islamic Consultative Assembly.
Nixon Center. (2004). The United States and Iran: The Nuclear Puzzle. Abrar Moaser Tehran.
Omidy, A. (2017). The U.S. and Coercive Diplomacy Against the Nuclear Program of the Islamic Republic of Iran. Year 16(57), 111-134.
Pompeo, M. (2018). After the Deal: A New Iran Strategy. The Heritage Foundation. https://www.heritage.org/defense/event/after-the-deal-new-iran-strategy
Ranjbaran, D. (2009). Soft War. Sahel Andisheh.
Ranjkash, M. J. (2021). The Nature and Characteristics of U.S. Public Diplomacy Towards Iran. Strategic Cultural Studies, 1(1), 131-152.
Shiroudi, M. (2006). Hybrid Wars. Nashr Ni.
Tabatabai, S. M., & Asmani, H. (2020). Military Diplomacy: A New Strategy of States in Pursuing Foreign Policy Goals. Quarterly Journal of Government Studies, 6(23), 219-256.
Toofan, M. (2017). The Role and Capacity of Virtual Embassies in Modern Diplomacy. Quarterly Journal of Media, 27(2), 124-138.
Trump. (2019). Iran Can Be a Great Country with These Leaders. https://www.bbc.com/persian/iran-48422131
Wilson, E. J. (2008). Hard Power, Soft Power, Smart Power. The Annals of the American Academy of Political and Social Science, 110-124. https://doi.org/10.1177/0002716207312618
Yazdanfam, M. (2014). Public Diplomacy of the Islamic Republic of Iran. Strategic Studies Research Institute.
Ziaei Parvar, H. (2008). Soft War 2. Abrar Moaser Tehran.

دانلود
چاپ شده
ارسال
بازنگری
پذیرش
شماره
نوع مقاله
مجوز
حق نشر 2025 Mojtaba Chenari (Author); Hossein Karimifard (Corresponding Author); Feredoun Akbarzadeh , Shahram Fattahi (Author)

این پروژه تحت مجوز بین المللی Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 می باشد.