نظام مردم سالاری و نقش مشارکت بر ثبات و بی‌ثباتی سیاسی: مطالعه دوره ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد و حسن روحانی
کلمات کلیدی:
مشارکت سیاسی, ثبات, بی ثباتی, انتخابات, مردمچکیده
مقاله حاضر به دنبال بررسی تأثیر مشارکت سیاسی بر ثبات – بی‌ثباتی سیاسی در دوره ریاست جمهوری حسن روحانی و محمود احمدی نژاد است. پرسش اصلی مقاله این است که چه ارتباطی بین مشارکت سیاسی و ثبات – بی‌ثباتی سیاسی در نظام جمهوری اسلامی ایران که مبتنی بر مردم سالاری است وجود دارد و چگونه قابل تحلیل است؟ فرضیه مقاله بر این است که مشارکت سیاسی می‌تواند در افزایش / کاهش ثبات – بی‌ثباتی سیاسی نقش داشته باشد. روش تحقیق این پژوهش مبتنی بر تحلیل گفتمان انتقادی نورمن فرکلاف است. این پژوهش نشان می‌دهد که موضوع ثبات – بی‌ثباتی سیاسی به دلیل تأثیر بر تداوم و عدم تداوم نظام سیاسی موضوعی مهم در علم سیاست محسوب می‌شود. نظام‌های سیاسی همیشه با این موضوع درگیر بوده اند، در این پژوهش، منظور از مردم سالاری دینی در نظر گرفتن رای، خواسته‌ها و مطالبات مردم بر اساس مبانی ارزشی اسلام است و مراد از ثبات سیاسی حالتی است که در آن بین سه طیف نخبگان (فکری، ابزاری و سیاسی) در زمینه‌های مختلف تعادل نسبی برقرار باشد و هرگاه این تعادل در اثر افزایش فاصله بر هم زده شود، بی‌ثباتی سیاسی دامنگیر جامعه خواهد شد. در این حالت عمده ترین وظیفه نظام سیاسی حفظ این تعادل بین نخبگی است که می‌تواند نوسازی جامعه را بدون گسست‌های خشن در سیاستگذاری و در اجرا به پیش برد.
دانلودها
مراجع
Abtahi, S. M., & Heydari, N. (2013). Partisanism in the Political System of the Guardianship of the Islamic Jurist. Political Science Quarterly, 24, 127-152.
Ahmadi, A. (2022). A Look at the Position of Religious Democracy and Government. New Horizons in Political Jurisprudence, 12, 9-28.
Akbari, E. A., & Amini, M. (2010). Urban Quality of Life in Iran (1986–2006). Social Welfare Quarterly, 10(36), 121-148.
Delavari, A. (1999). An Investigation of the Roots of Violence and Political Instability in Iran Faculty of Law and Political Science, University of Tehran]. Tehran.
Eftekhari, A. A., & Tajik, M. R. (2002). An Introduction to Red Lines in Political Competition. Farhang-e Gofteman.
Fairbanks, S. C. (1998). Theocracy versus Democracy: Iran Considers Political Parties. Middle East Journal, 52(1), 17-31.
Hosseini, M. R. (2016). Political Competition and the Islamic Republic of Iran’s Strategy for Defining a Desired Situation. Rahbord, 25.
Huntington, S. P. (1996). Political Order in Changing Societies. Nashr-e Elm.
Khajeh Sarvi, G. (2003). Political Competition and Political Stability in the Islamic Republic of Iran. Islamic Revolution Document Center.
Khajeh Sarvi, G. (2009). A Framework for Analyzing Political Competition and Stability with a Focus on the Experience of the Islamic Republic of Iran. Imam Sadeq University Research Journal, 18–19.
Lerner, D. (1964). The Passing of Traditional Society: Modernization of the Middle East. The Free Press of Glencoe, Collier-Macmillan.
Pitney, N. (2009). Iran Election Live-Blogging (Tuesday June 16). Huffington Post. https://www.huffpost.com
Pye, L. (2001). Crises and Sequences in Political Development. Strategic Studies Research Institute.
Sanders, D. (2002). Patterns of Political Instability. Strategic Studies Research Institute.
Shirazi, H. A., & Sahraei, A. (2018). Role and Impact of Parties on Political Stability in Iran: A Case Study of the Reform Government. Strategic Studies of the Islamic Revolution, 1(3), 67-112.
Smith, B. C. (2000). Political Stability, Democracy, and Development. Ettelaat Siasi Eghtesadi, 169-170.
دانلود
چاپ شده
ارسال
بازنگری
پذیرش
شماره
نوع مقاله
مجوز
حق نشر 2025 Mehdi Shahrabi (Author); Ali Ashraf Nazari (Corresponding Author); Seyed Mostafa Abtahi (Author)
این پروژه تحت مجوز بین المللی Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 می باشد.
