سنجش تأثیر مؤلفه‌های اجتماع‌پذیری در ارتقاء تعاملات اجتماعی و رضایتمندی سکونتگاه‌های شهری: مطالعه موردی مجموعه مسکونی زیتون ساری

چکیده

اولین هدف معماری ایجاد یک فضای مناسب برای فعالیت‌های انسانی جمعی است. این فضاها تحت عنوان فضاهای اجتماع‌پذیر مطرح می‌شوند. داشتن دانش کافی درباره انسان و ارتباطات او با دیگران می‌تواند در ایجاد این فضاها برای انواع خاص فعالیت‌ مؤثر باشد. از سوی دیگر، به عنوان موجودات اجتماعی، انسان‌ها سطوح مختلف کمی و کیفی از تعاملات اجتماعی دارند. مجتمع‌های مسکونی به عنوان ظرف حیات جمعی، به زندگی اجتماعی شکل، ویژگی و کیفیت می‌دهد. شناخت ناکافی از مسائل فردی و اجتماعی ساکنین و راهکارهای نامناسب در راستای تأمین مسکن، موجب بروز مشکلات اجتماعی شده است. به طوریکه در اغلب مجموعه‌های مسکونی شاهد افزایش فردگرایی و کاهش روابط و تعاملات اجتماعی ساکنان آن می‌باشیم. پژوهش حاضر با هدف پاسخ به این سؤال که تاثیر مولفه‌های اجتماع‌پذیری بر تعاملات اجتماعی و رضایتمندی ساکنان از محل سکونت تا چه اندازه می‌باشد، صورت گرفته است. روش تحقیق موضوع به شیوه کمى و میدانى و براى بررسى نمونه موردى، پرسشنامه سنجش شاخصه‌ها تنظیم گردید و در بین ساکنین مجتمع مسکونى زیتون واقع در ساری که دارای 412 واحد ساختمانی در مجموعه آن می‌باشد بین 105 نفر توزیع شد و اطلاعات به دست آمده با نرم افزار SPSS تحلیل گردید. نتایج حاصل از این تحقیق نشان می‌دهند که طراحی با تمرکز بر ویژگی‌های ساختاری فضا، ارتقاء ارتباطات اجتماعی و ایجاد فضاهای امن و مناسب می‌تواند بهبود محسوسی در تعاملات اجتماعی ایجاد کرده و رضایت ساکنان را ارتقا دهد. از این رو، مقاله حاضر به عنوان یک منبع اطلاعاتی مفصل و کاربردی در زمینه بهینه‌سازی فضاهای اجتماعی و افزایش کیفیت زندگی ساکنان مجتمع‌های مسکونی، اقدام به ارائه راهکارها و پیشنهادات می‌نماید.